alıp başını gitmek isteyenlere...

PM l_eylaaaa · 30-07-2008, 15:41

bugünlerde herkes gitmek istiyor.
küçük bir sahil kasabasına,
bir başka ülkeye, dağlara, uzaklara...

hayatından memnun olan yok.
kiminle konuşsam aynı şey...
herşeyi, herkesi bırakıp gitme isteği.

öyle "yanına almak istediği üç şey" falan yok.
bir kendisi.
bu yeter zaten.
herşeyi, herkesi götürdün demektir.
keşke kendini bırakıp gidebilse insan.
ama olmuyor.

hadi kendimize razıyız diyelim, öteki de olmuyor.
yani herşeyi yüzüstü bırakmak göze alınmıyor.

böyle gidiyoruz işte.
bir yanımız "kalk gidelim",
öbür yanımız "otur" diyor.

"otur" diyen kazanıyor.
o yan kalabalık zira...
iş, güç, sorumluluk, çoluk çocuk, aile,
güvende olma duygusu...
en kötüsü alışkanlık.
alışkanlığın verdiği rahatlık,
monotonluğun doğurduğu bıkkınlığı yeniyor.
kalıyoruz...
kuş olup uçmak isterken, ağaç olup kök salıyoruz.

evlenmeler...
bir çocuk daha doğurmalar...
borçlara girmeler...
işi büyütmeler...
bir köpek bile bizi uçmaktan alıkoyabiliyor.

misal ben...
kapıdaki rex'i bırakıp gidemiyorum.
değil bu şehirden gitmek,
iki sokak öteye taşınamıyorum.
alıp götürsem gelmez ki...
bütün sokağın köpeği olduğunun farkında,
herkes onu, o herkesi seviyor.
hangi birimizle gitsin?

"sırtında yumurta küfesi olmak" diye bir deyim vardır;
evet, sırtımızda yumurta küfesi var hepimizin,
kendi imalatımız küfeler.

ama eğreti de yaşanmaz ki bu dünyada.
ölüm var zira.
ölüme inat tutunmak lazım,
inadına kök salmak lazım.

bari ufak kaçışlar yapabilsek.
var tabii yapanlar, ama az.
sadece kaymak tabakası.
hepimiz kaçabilsek...
bütçe, zaman, keyif... denk olsa.
gün içinde mesela...
küçücük gitmeler yapabilsek.

ne mümkün.
sabah 9, akşam 18
sonra başka mecburiyetler
sıkışıp kaldık.
sırf yeme, içme, barınmanın bedeli
bu kadar ağır olmamalı.

hayatta kalabilmek için bir ömür veriyoruz.
bir ömür karşılığı, bir ömür yani.
ne saçma...
bahar mıdır bizi bu hale getiren?
galiba.

ben her bahar aşık olmam ama
her bahar gitmek isterim.
gittiğim olmadı hiç,
ama olsun... istemek de güzel

Deðirmen misali döner baþým

Sevda deðil bu bir hýþým

Gel gör beni darmadaðýn

Tel tel çözülüp kalmýþým.

Yar yar

Canýmýn çekirdeðinde diken

Gözümün bebeðinde sitem var..

PM monaliz · 30-07-2008, 17:52

bahar değil canım ya yaz aşkı bizi bu hale getiren...mevsim yaz aşıkların mevsimiii he he he:)deniz sahil aşk ve hayat nasıl ama Smile

PM nazca · 30-07-2008, 18:39

ben her bahar aşık olmam ama
her bahar gitmek isterim.
gittiğim olmadı hiç,
ama olsun... istemek de güzel
[/FONT]
[FONT=Comic Sans MS]
aynen istiyorum ama şöle tek başıma bir tatill ananm nerdeee:( güzelmiş tebriklerr..

PM l_eylaaaa · 30-07-2008, 18:41

her yaz ayrı bir yıkıntı aslında hepsi bir yıkıntı ne sölediğimi ben bile bilmiom çook karışık çoookkk

PM angelove · 01-08-2008, 12:54

cok güzelmiş sagol l_eylaaacım Smile

PM babyrose · 01-08-2008, 13:10

PM mavi26 · 01-08-2008, 13:40

evet..çok güzel..son zamanlarda kendimi anlamakta zorlanıyordum...bu yazıyı okumam için beni bu sayfaya yönlendiren güç; aynı zamanda yalnız olmadığımı da anlamamı sağladı....teşekkür ederim... Smile5

PM Daphne · 01-08-2008, 13:50

eline sağlık bende buna dair bi alıntı ekleyeyim

Bunalmış/Köhnemiş/ Kokuşmuş Kentleri Terketmek! üzerine...

Yolların hep bildik sonlara yönelmesi, yolun ve yolcunun usandırıcı ve bıktırıcı bir öyküsünün olması, yerin, göğün ve suyun hayaller-düşler vaad etmemesi, çekilen havanın ciğerleri yakıp insanı soluksuz bırakması karşısında bir kenti terketme isteği gelip yoklamıştır birçoğumuzu zaman zaman.

Hayatın ısmarlanmış olduğunu, başka şekilde yaşamanın mümkün olmadığı, ancak bu elbisenin biçimine göre yaşanabileceğine inanıp, bu köhnemiş,bu bunalmış, bu kokmuş şehirden, bu cendereden, bu mengeneden başka yönlere atılacak adımların yaşama yeni nefesler, yeni heyecanlar katacağını düşünenlere karşılık aklıma hep Kavafis'in o ünlü şiiri gelir: Nereye gitsen bu kent gelecek arkandan. (şiirin tamamı en sonda)

Yaşamın hep kendi dışında belirlendiğini, yaşam denen bu fırtına karşısında bir toz zerresi dahi olmadığını düşünüp, bunu bazen dile getirip, bazen bunu seslendirmekten dahi ürkenler, bu şehrin/yaşamın verdiği yorgunluktan, sonu yenilgilere uğramış denemelerden bir savunma duvarı daha örerek kendi hapishanelerinin dışına, bütün çözümleri ta en baştan çözümsüzlüğe mahkum ederler.

Oysa dünyanın bütün coğrafyalarında, bütün kentlerinde, bütün sokaklarında yaşam aynı şeyleri fısıldar. Sen yaşama müdahale etmezsen, yaşam sana müdahale eder. O nehrin seni sürükleyip götürmesine izin verirsen, baştan bellidir menzilin. Hangi şehre gitsen bu böyledir, çünkü kendinle birlikte götürdüğün bu yaşama karşı umutsuzluklardır, bu yaşama karşı edilgenliğindir, nereden esip nereye gideceğine senin dışında karar veren bir fırtına içinde bir toz zerresi olmayı kabul edişindir.

Sadece kendilerinin değil, bütün bir dünyanın ne yöne akacağına etki etmiş o büyük insanların hayatlarına baktığında üç aşağı-beş yukarı senin hayatına benzediğini, aynı bunalmış-kokuşmuş-köknemiş kentlerden yaşama başladıkları, seninle aynı yolun yolcuları olduğunu fark etmen çok da zor değil aslında.

Bunu fark ettiğinde bu ısmarlanmış hayatı yaşamaya mahkum olmadığını, başka bir hayatın, başka bir dünyanın mümkün olduğunu, bu dünyayı yaratmanın hünerinin ellerinde olduğunu da fark edeceksin.Hayata müdahale etmenin, akıp giden o nehre bir yön vermeye çalışmanın bir bedeli olduğu gibi, vaad ettiği ödüller, tadlar, hayallar de var elbette. Kodları önceden belirlenmiş bir hayata mahkum olmaktansa, yaşama yeni pencereler, yeni kapılar açmanın, gidilecek yöne doğru yeni yollar inşa etmenin ödülü yaşamın bizzat kendisidir.

Elbette köknemiş olan, elbette kokuşmuş olan vardır ve bunlardır yaşamını murdar eden. Elbette bunları gözbebekleri gibi koruyan kale bekçileri de mevcuttur. Bu köknemişliğin rantından yiyenler, senin hayatının bunalmışlığından iktidar üretenler karşına ilk çıkacaklar olacaktır bu yolda. Ama zaten onlar var olduğu için yaşamın tadı böyle değil mi? Onların üstünden setlerini yıkmış bir nehir gibi geçip gittiğinde kaybettiğin gerçekte nedir ki?

Bunalmış, köhnemiş, kokuşmuş bir kenti terketmeyi düşleyerek hayatı tüketmekle, yaşamı soluk soluğa yaşamak arasında bütün yolların bizzat senin yaşamına çıktığı bir durumda, çok söze de gerek aslında!

Soluk Soluğa

Hep yanıldı ve yenilgilere uğradı
ama atıldı yine de yeni serüvenlere
Vakti olmadı acıların hesabını tutmaya
durup beklemeye, geri dönmelere vakti olmadı

Yangınlarla geçti ömrü ve hep yalnızdı
-ki onlar daima birer yalnızdırlar

Nerde doğmuştu ve ne zaman kopup
gitmişti o kentten anımsamıyor artık
Hangi sokaktaydı ilk sevgili ve halâ
sürüp gider mi ilk öpüşmenin esrikliği
Gizlice buluşmaya gelen ve ölürcesine
korkular geçiren o kız nerdedir şimdi
Sensiz olursam yaşayamam diyen
o liseli kız hangi kentte geldi
ve o sarışın
o afeti devran bekler mi hâlâ
atlas yataklara sererek yaşamanın anlamını

Üşüten bir acıydı belki her ayrılık
her yolculuk yangınların başladığı yereydi
ama vakti olmadı hesabını tutmaya
aşkların, ayrılıkların ve anıların
İstese de kalamazdı vakti gelince
geyik sesleri yankılanınca yamaçlarda
yürek burkulması ve hüzün ve keder
aralıksız doldururdu acıların bohçasını
Dudaklarında öpüşlerin gül esmerliği
içinde kıpırdanıp durur ufuk çizgisi
Ay bile soğuktur o zaman
bir buz parçasıdır
Çaresiz çıkılacaktır o yolculuklara
Ki bir ömrün karşılığıdır serüvenler
Biraz da serüvendi yaşamak
belki yatkındı büyük yolculuklara
ki serüvenler daima büyük aşklar
ve büyük yolculuklarla başlar
Anıları, aşkları ve bir kenti
bırakıp gidebilirdi apansız
Apansız başlardı yolculuklar
hangi saatinde olursa olsun günün
ve hep kar yağardı nedense
durmadan kar yağardı yol boyunca
ve nasılsa yok olup giderdi hüzün
kent görünmez olunca arkada
Ne bir veda sözcüğü dökülürdü dudaklarında
ne de dönüp bakardı geriye bir kez olsun

Ne zaman yollara düşse biterdi acılar
gül yüzlü sular fışkırırdı toprağın karnından
kavaklarsa oynak bir çingene kızı
her kıpırdanışında açılıverir uzun ince bacakları
Mekân tutmak ve her akşam aynı ufukta
güneşin batışını görmek ölümdür biraz
ölümdür biraz hep aynı yatakta
aynı kadınla sevişerek sabaha varmak
Kitapları hep aynı raflara sıralamak
aynı eşyayı kullanmak eskimektir biraz
soluk soluğa yaşamalı insan
her sabah yeni bir şeyler görebilmeli
ve cehenneme dönse de bütün bir ömür
mutlaka bir şeyler değişmeli her / gün

Ey o büyük yolculukların ürperten heycanı
okyanus dalgalarının sesleriyle dol bu ömre
ölüme ve aşka durmadan kement atan
serüvenlerle geçsin yaşamak

Buz tutmuş bir dünya ortasında
yollara düşerdi
dolardı yüreğine
çıkarıp atardı o zaman deli bir ırmağa
ne kalmışsa bir önceki serüvenden

Soluk soluğa yaşardı kentleri, aşkları
bağlanacak kadar kalmadı hiçbirinde
pervasız bir acemi, bir çılgın
soyu tükenen bir bilgeydi belki

O yalnız kaybetmesini öğrendi ömründe
avucundan dökülen kum taneleriydi her şey
ne bir serseriydi ne de yılgın bir savaşçı
ama kendi kafasıyla düşünen ve hakkında
ölüm fermanları çıkarılan biriydi belki
Sevince deli gibi severdi
pervasız severdi sevince
dövüşmek ancak ona yakışırdı
ona yakışırdı aşklar ve yolculuklar
yoktu bağlandığı herhangi bir şey
bulutlar gibi çekilip giderdi seslerin arasından

Ne bilir ömrün değerini bir çılgın
yalnızca kendini yaşamayı nerden bilebilir
ve başarısız eylemler çağında o
kaçabilir mi binlerce kez ölmekten

Yerleşik yargıları olmadı hiç
kurmadı güzel gelecek düşleri
nerde bir yangın, nerde tehlike
o mutlaka ordaydı birdenbire
Dinsizdi, özgür sayılırdı belki
ama bağlanmadı özgürlüğe de
Hiçbir yerde yeterinden çok kalmadı
beklemedi anılar sarnıcının dolmasını
şikayetsiz yaşadı yaşadığı her günü
yoktu yüreğinde pişmanlıkların izi
Ayrıntıların izi kalmamış artık
üst üste yaşanmamış ayrılıklar
ve bir bulut gibi sıyrılıp gidilmiştir
dağların, denizlerin üzerinden
Geride kalan ne varsa soluktur şimdi
titreyen kandiller gibi sönmek üzeredir
(ve her yıl biraz daha harabeye dönen
o eski konaklar gibidir anılar
gül bahçeleri, sessiz koru ve orman
yabanıl otlar içinde kaybolur gider)
Belki bir sağanak boşanır apansız
yüzyıllık bir yağmur başlar
ve sinsi bir hastalığa dönmeden alışkanlıklar
yok olup gider her şey, belki kül olur
Hırçın bir okyanustur yürek
dar gelir ufuk ve mutludur çevreni
anılarsa birer çıban izidir
yaşanmaz onların ölgün gölgesinde
Durgun bir su gibi aktı mı yaşamak
ve zaman uysal bir kısrak gibi dinginleşti mi
anısız kalınmıyor artık ne yapılsa
kuşatıyor yolları, aşkı ve ömrü
bekleyişleri kemiren çakal sesleri
Oysa bütün köprüler yakılmalı ayrılıklar vakti
ve herhangi bir şeyle eşit olmaksızın
yollara düşmeli habersiz ve sessiz
Çürük bir diş gibi kanırtıp kentleri
dünyanın ağzını kanlar içinde bırakmalı
Bir ömrün olgunlaştıramayacağı
acemilikler toplamı ve bir çılgın
boyun eğmedi kendine bile
seçme zorunda kalmadı yaşamayı

Nasıl bağlanmadıysa yere ve zamana
bağlanmadı kendine de ömür boyu
dağlara tırmanan atlar gibi
suluk soluğa yaşamak istedi dünyayı
bir şahan gibi bulutlara kurdu
dumanlı sevdaların yörük çadırını
sıradan bir gezgin değildi hiç
dövüşür gibi yaşadı yolculukları
belki korkusuz sayılmazdı büsbütün
korkardı korkulara düşmekten zaman zaman

Ve bütün gemileri yakıp
yollara düşerdi o hep aynı ıslıkla
mutlu muydu, hiç düşünmedi böyle şeyleri
umutlardansa nefret etti daima

Hep yanıldı ve yenilgilere uğradı
ama atıldı yine de yeni serüvenlere

Pervasız acemi, bir çılgın
soyu tükenen bir bilgeydi belki

Ama bir şey vardı yine de
başarısız ihtilallerden kendine kalan

(................................................. .............................. ....
.................................................. .............................. ....

ll.

Büyük aşklar yolculuklarla başlar
ve serüvenciler düşer bu yollara ancak

Onlar ki dünyanın son umudu
soyları tükenen birer çılgındırlar

Ne bir adresleri vardı onların yeryüzünde
ne de aşktan başka bir sığınakları
Ama yaşarlar dünyanın dört bir yanında
ölümle alay ederler sanki

Nerde beklenirse ordaydılar
bir kez bile gecikmediler ömür boyu

Onları daima yalnız kılan
neydi bu yaşam denilen gürültüde

Her dilden bir adları vardı onların
ama hiçbir ülkenin kimliğini taşımadılar

Sarışındılar belki de esmer
yani birçok yüzün bileşkesi

Ne altın arayıcısıdırlar
ne de aylak bir gezgin

Vurulup düşseler de her kuşatmada
serüvencidir onlar ve hiç ölmezler

Ki onlar hep yalnızdır ve nasılsa
bulurlar heder olmanın bir yolunu

Onlar ki dünyada
kahraman olmaya mahkûmdurlar

Sislenen anılar kaldı bize onlardan
renkleri bozulup duran solgun anılar

Nasıl yazılmalı ki silinip gitmesin
bulutlar gibi çekilmesin gök boşluğuna

Bileği güçlü ve gözüpek avcılar mıydı
Onları kuşatıp yeryüzü cennetinden atan

Yoksa kendini tüketen hüzünler miydi
vurulup düştükçe ışığını karartan

O serüvenlerin günlüğü tutulmadı
yazılmadı o insanların destan şiiri

Parça parça ettirilseler bir kartala
(ki sanırım böyle oldu sonları)

Fışkırır yüreklerinden
Başarısız ihtilallerin yangınları

(................................................. ............
.................................................. ............

**************

"Dedin, "Bir başka ülkeye, bir başka denize gideceğim.
Bundan daha iyi bir başka kent bulunur elbet.
Yazgıdır yakama yapışır neye kalkışsam;
ve yüreğim gömülü bir ceset sanki.
Aklım daha nice kalacak bu ülkede.
Nereye çevirsem gözlerimi, nereye baksam
hayatımın kara yıkıntıları çıkıyor karşıma,
yıllarıma kıydığım boşa harcadığım."
Yeni ülkeler bulamayacaksın, başka denizler
bulamayacaksın.

Bu kent peşini bırakmayacak. Aynı sokaklarda
dolaşacaksın. Aynı mahallede yaşayacaksın;
aynı evlerde kır düşecek saçlarına.
Bu kenttir gidip gideceğin yer. Bir başkasını umma,
Bir gemi yok, bir yol yok sana.
Değil mi ki hayatını kıydın burada.
bu küçük köşede, ona kıydın demektir bütün dünyada.

Diyorsun ki, bir başka ülkeye,
bir başka denize gitmek istiyorum ;
bundan daha güzel bir başka kent vardır kuşkusuz,
ama kötü yazgım peşimi bırakmaz ne yapsam,
ve kalbim gömülü bir ceset sanki burada.
Ruhum daha ne kadar katlanacak bu çoraklığa
nereye çevirsem yüzümü, nereye baksam
hayatımın kara yıkıntıları çıkıyor karşıma
bunca yıllarımı boşa tükettiğim şu ülkede..?

Yeni bir ülke bulamazsın, arama;
bulamayacaksın başka denizler de;
nereye gitsen bu kent ardından gelecek senin,
aynı sokaklarda dolaşıp duracaksın yine,
aynı hep aynı mahallede yaşlanacaksın,
aynı hep aynı evlerde ağaracak saçların
ve dönüp bu kente geleceksin sonunda;
yanılma sakın, bir başka şey umma,
seni bekleyen bir gemi yok, bir çıkar yolun yok...
Ömrünü nasıl tükettiysen burada, bu köşecikte
öyle kıydın demektir ona, bütün yeryüzünde."

*****************
Yanlış Hayat Doğru Yaşanmaz, Yeni Bir Hayat Lazım!!!

alıntı

PM l_eylaaaa · 01-08-2008, 14:00

daphnecim katkın için teşekkürler

diğer arkadaşlarım beğenmenize sevindim Smile

PM mormelek · 01-08-2008, 17:50

Çok güzeldi. Smile

Gitmek mi zor kalmak mı...

PM angelove · 01-08-2008, 17:52

gitmekde zorda kalmak daha zor bence..

PM l_eylaaaa · 01-08-2008, 18:01

angelove Nickli Kullanıcıdan Alıntı:gitmekde zorda kalmak daha zor bence..

kesinlikle katılıyorum gitmekte zor ancak kalmak çok daha zor....

PM serap · 02-08-2008, 11:12

herkesin kendine göre kacis istekleri ve sebepleri vardir mutlaka bu yazida bir cogumuzun isteklerini dillendirmis zaten ellerine saglik

PM pakize · 02-08-2008, 11:49

çok güzel benim evimin karşısında deniz daha bir defa gidip yüzmedim daha doğrusu gidemdim ev iş çocuklar derken yaz bitecek sebepleri ne güzel anlatmış emeğine sağlık

PM hera · 04-08-2008, 17:50

Tebdil-i mekanda hayır vardır...
Belki de gitmek gerek...
Ermm

Konu ile Alakalı Benzer Konular
Konular		Yazar	Yorumlar	Okunma	Son Yorum
	marmaray projesi istanbuldan pekin e Tren ile gitmek artık mümkün	sevgilidost	6	1,053	08-08-2013 22:18 Son Yorum: beniadem13
	rum basını türkiye seçimlerini nasıl yorumladı	rexllena	1	477	18-08-2009 20:04 Son Yorum: rexllena