Yetimi Himaye Etmek

[COLOR="White"]Ebü Hüreyre radıyallahu anh'den rivayet edildiğine göre Resülullah sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu:

"Kendi yetimini veya başkasına ait bir yetimi himaye eden kimseyle ben, cennette şöyle yanyana bulunacağız."

Hadisin ravisi Malik İbni Enes, -Peygamber aleyhisselam'ın yaptığı gibi- işaret parmağıyla orta parmağını gösterdi.[1]

Açıklamalar

Erginlik çağına gelmeden önce babasını kaybetmiş çocuğa yetim deriz. Hadîs-i şerîf yetimleri, soy itibariyle yakınlık bakımından, insanın kendi yetimleri ve başkasına ait yetimler diye ikiye ayırmaktadır. Bir kimsenin kendi yetimleri: torunu, erkek veya kız kardeşinin çocuğu, öz veya üvey kardeşi, oğulluğu veya kocası ölen bir hanıma göre geride kalan çocukları, yahut bu neviden yakınlarıdır.

Yetim bir yavrunun babadan anadan kalma malı bulunabilir. O takdirde bu yavru erginlik çağına girene kadar kendisine sahip çıkmak, malının yok olup gitmesine meydan vermemek onu himaye etmek olur. Şayet malı yoksa, onun himayesi, babasının yokluğunu aratmamaya
çalışmakla mümkün olur. Her toplumda olduğu gibi bizde de hadsiz hesapsız yetim vardır. Nice yetimler, ellerinden tutacak, kendilerini hayatın zor ve katı şartlarına alıştıracak rehberleri olmadığı için ezilmişler, itilip kakılmışlar ve adeta kötü insan olmaya zorlanmışlardır.

Bu yavrulara sahip çıkanlar, toplumun bir açığını kapamış, bir yarasını sarmış olurlar. Kısacası, insan olmanın sorumluluğunu duymuş olurlar. Hayatın kahredici çarkının bir insanı ezmesine göz yummayanlar, emsalsiz bir insanî zevki tadarlar. Ayrıca şu hadîs-i şerîfin vadettiği hesapsız mükafatı kazanırlar:

"Bir kimse sırf Allah rızası için bir yetimin başını okşarsa, elinin dokunduğu her saç teline karşılık ona sevap vardır".[2]

Her saç teline karşılık bir sevap, ne büyük mükafattır...

Şu halde yüreğinden kopup gelen derin bir şefkat duygusuyla bir yetimi kucaklayıp bağrına basan, yanaklarına öpücükler konduran, ona yalnızlığını ve yetimliğini unutturmaya çalışan bir kimse, ilahî rahmet sağanağı altında yıkanmış ve günahlarından arınmış olmaktadır.

Bir yetim gülüyorsa, başına şefkat eli değdiği içindir. Bir yetim gülüyorsa, bütün bir toplum gülüyor demektir.

Şu hadîs-i şerîf de bu gerçeği pekiştirmektedir:

"Bir kimse, müslümanların arasında bulunan bir yetimi alarak yedirip içirmek üzere evine götürürse, affedilmeyecek bir suç işlemediği takdirde, Allah Teala onu mutlaka cennete koyar".[3]

"Affedilmeyecek suç" ifadesi hatıra iki büyük günahı getirmektedir:

Biri Allah'a şirk koşmak yani Allah'dan başka bir ilahın varlığını kabul etmek, diğeri de kul hakkı yedikten sonra onu helal ettirmemektir.

Cennet'e girebilmek, şüphesiz büyük bir saadettir. Ondan da üstünü, Cennet'te Resül-i Ekrem sallallahu aleyhi ve sellem'e komşu olabilmektir. Cennet'i yaratan ve oradaki üstün mevkileri bazı iyilikleri yapanlara ayıran Allah Teala, sevgili Resülü'ne komşu olma bahtiyarlığını, yetimleri koruyanlara lütfetmiştir.

Ne mutlu o bahtiyarlara!..

Hadislerden Öğrendiklerimiz

1. Cennette en üstün mevki, Hz. Peygamber'e komşu olabilmektir.

2. Bu üstün mevkii kazanmanın bir yolu, yetimi himaye etmektir.

3. Kendisinin veya başkalarının yetimlerini koruyanlar, Allah Teala'yı hoşnut ederler.[/COLOR]

Kendi yetimini veya başkasına ait bir yetimi himaye eden kimseyle ben, cennette şöyle yan yana bulunacağız."
Hadisin ravisi Malik İbni Enes, -Peygamber Aleyhisselam'ın yaptığı gibi- işaret parmağıyla orta parmağını gösterdi.
Müslim, Zühd 42.
Bu Hadisi Serifi ilk kez bugun anladim...Bir yetim kalmis cocuga Gonullu Anne,Baba olmak..Yetimligini unuturmak...
Bu oyle kutsal bir hizmettirki mukafatida o derece buyuktur!
Bir cocuga Gonullu Anne olmak.yuregini sevgi ile doldurmak..bakimini ustlenmek...
Bes Sene once bir yetimi himayemize alirken bu hadis-i serif hurmetine almis,Sevgili Peygamber efendimizin Cennete komsuluguna Taliptim.

Ama Bugun ilk kez Bu Hadisi Serifin hikmetini yasiyarak anladim.

Bu yavrulara sahip çıkanlar, toplumun bir açığını kapamış, bir yarasını sarmış olurlar.
insan olmanın sorumluluğunu duymuş olurlar.
Hayatın kahredici çarkının bir insanı ezmesine göz yummayanlar, emsalsiz bir insanî zevki tadarlar.
Ayrıca şu hadîs-i şerîfin vadettiği hesapsız mükafatı kazanırlar:

"Bir kimse sırf Allah rızası için bir yetimin başını okşarsa, elinin dokunduğu her saç teline karşılık ona sevap vardır".
Her saç teline karşılık bir sevap, ne büyük mükafattır...

Şu halde yüreğinden kopup gelen derin bir şefkat duygusuyla bir yetimi kucaklayıp bağrına basan, yanaklarına öpücükler konduran, ona yalnızlığını ve yetimliğini unutturmaya çalışan bir kimse, ilahî rahmet sağanağı altında yıkanmış ve günahlarından arınmış olmaktadır.

Bir yetim gülüyorsa, başına şefkat eli değdiği içindir. Bir yetim gülüyorsa, bütün bir toplum gülüyor demektir.
ALLAHIM SANA SUKURLER OLSUN BU GUZEL NIMET ICIN.

Allah Teâlâ ve Tekaddes hazretleri, hadis-i kudsîde buyurur: -Ey Âdemoğlu, cennetime, azametime karşı alçak gönüllü olanlardan, gününü ibâdetle geçirenlerden, nefsini şehvetlerden sakınanlardan, gariblerin kardeşi, düşkünlerin yardımcısı olanlardan, yetimlere ihsanda bulunup onlara babalık vazifesi yapanlardan, dul kadınlara şefkatli bir koca gibi yardım elini uzatanlardan başkası giremez. Bu saydığımız sıfatları taşıyanlar, beni çağırdıklarında evet der, yardımlarına giderim. Benden isteyince veririm ve kullarımın kalblerine sevgilerimi yerleşdiririm.

-Ey Âdemoğlu. Benim rızamı kazanmak gayesiyle yetim ve dulları koruyanları, benim gölgemden başka bir gölge olmadığı günde kendi gölgeme alırım.

-Ey Âdemoğlu: Rahmet etdiğin gibi, rahmete erersin. Sen kullarıma rahmet etmediğin halde, benden, sana merhamet etmemi nasıl dilersin?

Leys bin Saad, hicrî ikinci asırda yaşıyan büyük bir fakih ve muhaddisdir. "Mısır dünyasının muhaddisi" diye alınır. Leys çok zengin bir insandı. Yıllık geliri yirmi bin dinardan fazla idi. Fakat çok cömerd olduğu için, hiçbir sene zekât verecek kadar yanında parası olmamışdır.

Bir defasında hoşuna giden bir evi satın aldı. Evi teslim almak üzere adamlarını gönderdiğinde, evde yaşları küçük yetim çocuklar bulunduğunu öğrendi. Çocuklar:

"- Ne olur evimizi almayın" diye yalvardılar.

Leys bin Saad evi çocuklara bağışladı. Ayrıca onlara maddi durumlarını düzeltecek kadar da para yardımında bulundu.

Dâvud-ı Tâi, hicretin ikinci asrında yaşayan, hem hadis, hem de fıkıh ilimleriyle meşgul olan büyük velilerdendir. Bir gün hizmetine bakan müridi:

-Biraz et pişirdim, yeseniz? dedi.

Eti getirdi. Ete bir süre bakan Dâvud-i Tâi kuddise sirruh:

-Falanca yetimlerden ne haber var? diye sordu. İçini çeken mürid:

-Bildiğiniz gibi efendim, dedi. Büyük veli:

-Eti onlara götür, onlar yesinler, dedi.

Mürid:

-Ama efendim, uzun zamandır et yemediniz, diye ısrar edince Dâvud-ı Tâi kuddise sirruh şunları söyledi:

-Sen dediğimi yap! Bu et onlar tarafından yenilirse arş-ı âlâya, ben yersem helâya gider.

Cebrâil (a.s)'ın Özlemi

Resûlü ekrem sallallahu aleyhi ve sellem buyurur:

-Ya Ali! Cebrâil aleyhisselâm, insanoğlu olsaydım da yedi şeyi yapsaydım demiştir:

1. Beş vakit namazı cemaatle kılsaydım.

2. Âlimler ile beraber bulunsaydım.

3. Hastaları sorsaydım.

4. Cenaze namazı kılsaydım.

5. Su dağıtsaydım.

6. İki dargını barışdırsaydım.

7. Yetimlere şefkat etseydim.

Ya Ali sen bunları yapmağa hırslı ol.

Ya Ali bir yetim ağlayınca arş-ı mecîd titrer.

Allah Teâlâ hazretleri buyurur:

-Ya Cebrâil bu yetimi ağlatanın, cehennemde yerini bul! Ben de onu ağlatayım.

O yetimi güldürenin, sevindirenin, cennetde yerini genişlet. Ben de onu sevindirip güldüreyim.

Gene buyurur:

-Ya Ali! Şu şeyler kalbi parlatır:

İhlâs sûresini çok okumak.

Az yemek.

İlim meclisinde bulunmak.

Az pişmiş ekmek yemek

Gece namazı kılmak.

Yetimlerin başını sıvazlamak.